Πέμπτη 28 Ιουνίου 2018

CaptainBook.gr Το άλλο ρούχο του φόβου






Γράφει ο Πάνος Τουρλής:

«Το άλλο ρούχο του φόβου» είναι μια συλλογή από «μικρές αφηγήσεις, νανο-διηγήματα, βραχυγραφίες, αφηγηματικές μινιατούρες / βινιέτες (οι ειδήμονες ακόμα προβληματίζονται με τον όρο)», όπως γράφει ο ίδιος ο συγγραφέας στο προλογικό του σημείωμα. Πρόκειται λοιπόν για ένα σύνολο από «συγγραφικές μονοκοντυλιές» που παρατίθενται βάσει μεγέθους από το μικρότερο στο μεγαλύτερο και περιγράφουν πρόσωπα και καταστάσεις είτε από το κοντινό παρελθόν είτε από τη σύγχρονη πραγματικότητα. Ο κύριος Αλέξανδρος Κεφαλάς, ένας άξιος και ταλαντούχος λογοπλέκτης και λογοτέχνης, καταφέρνει να κερδίσει τις εντυπώσεις ακόμη και σε αυτό το βιβλίο, μιας και η ποικιλία της θεματολογίας του είναι αξιοσημείωτη: πόλεις και χωριά, άντρες και γυναίκες, γριές και νέα παιδιά, χήρες και μάνες, κάποιο στο χτες και άλλοι στο σήμερα, όλοι εδώ, συστήνονται ο καθένας με τη σειρά του στον αναγνώστη, σχηματίζοντας μια ατέλειωτη παρέλαση μορφών και εκφράσεων που δε θες να τελειώσει ποτέ.

Τα υπέροχα αυτά μικρά λογοτεχνήματα περιγράφουν ένα σύμπαν γεμάτο από όλες τις πιθανές εικόνες που μπορεί να βιώσει ή να ακούσει οποιοσδήποτε στη δική του καθημερινότητα. Παραστατικοί διάλογοι, καλοδουλεμένες παρομοιώσεις και μεταφορές, υποδόριο χιούμορ ή υπόνοιες που παίζουν με το μυαλό του αναγνώστη. Από την ηλικιωμένη γυναίκα που πάει να μετατρέψει το υπόλοιπο της σύνταξής της σε χρυσό φτάνουμε στη μάνα που περιγράφει την καθημερινότητά της μπροστά στο εικόνισμα του γιου της, από τη δούλα που έγινε κυρά περνάμε στον εικοσάχρονο που αναπολεί την μποέμικη ζωή του με τους κάποτε έχοντες γονείς του. Βλέμματα και κινήσεις, στιγμές και περιστατικά, τόποι και μορφές γεμίζουν τις σελίδες και με βοήθησαν να ξεφύγω από την προσωπική μου ρουτίνα. Με χιούμορ και δάκρυ, ημιτελή και λυσιτελή κείμενα, εμπλουτισμένα με απαιτητικό και ταυτόχρονα απλό λεξιλόγιο, στολισμένα με καλολογικά στοιχεία, απλώνονται και μαζεύονται, ξεσπαθώνουν ή περιγράφουν αποστασιοποιημένα τις ιστορίες τους.

«Ο Μούργος» είναι ακριβώς εκείνη η ιστορία που λέω συνέχεια ως προς τη σωστή χρήση του facebook που πρέπει να κάνουμε και για την οποία φυσικά κανείς δεν ενδιαφέρεται, μόνο που αποδόθηκε άρτια και μεστά με τρόπο που μόνο ο κύριος Κεφαλάς ξέρει να ζωντανεύει. Το «Αποκαλόκαιρο» περιγράφει τα επαγγελματικά και πανανθρώπινα όνειρα και φιλοδοξίες που κουβαλάμε μαζί μας τον Αύγουστο στις διακοπές για να τα παρατήσουμε άρον άρον στην πρώτη παραλία μόλις μπει ο Σεπτέμβρης! Μου άρεσε πολύ η «Παύση Περπέτουα» γιατί ήταν επίσης μεστό σε εικόνες και νοήματα παρά τις μόλις δύο, αν και εκτεταμένες παραγράφους, και λάτρεψα τη δύναμη με την οποία ο συγγραφέας κατάφερε να ζωντανέψει το τέλος της ιστορίας αφήνοντας ένα «ξεκάθαρο» υπονοούμενο!

Στο διήγημα «Κάθε Κυριακή» περιγράφεται με γλυκόπικρο τρόπο η καθημερινότητα μιας ηλικιωμένης γεροντοκόρης που μου δίνει με μια υπέροχη παρομοίωση τον λόγο ύπαρξης ενός τέτοιου πλάσματος ακόμη κι όταν το έχει εγκαταλείψει η ζωή: «Σαν της πρόσφερε την μπομπονιέρα ο καντηλανάφτης, μια σειρά από πάλλευκα κουφέτα φώτισε το άδολο χαμόγελό της» (σελ. 29). Η «Πρωινή αγγαρεία» είναι ένα διαμαντάκι-έκπληξη για την αμεσότητα με την οποία περιγράφεται ένα θέμα-ταμπού! Τα «Απομεινάρια» θα τα αναφέρω μόνο και μόνο γιατί δεν έχω καταλάβει ακόμη αν έχουμε έναν Στίβεν Κινγκ εν τη γενέσει του ή μια νότα λεπτοδουλεμένου χιούμορ που εγώ δεν κατάφερα να εντοπίσω! «Η φωτογραφία μιας ουτοπίας» αφορά τα τσαλαπατημένα όνειρα ενός Πακιστανού που κατάφερε να έρθει στην Ελλάδα μόνο και μόνο για να ζήσει μια κόλαση χειρότερη απ’ της πατρίδας του αλλά έχει το ψυχικό θάρρος να μην πει κουβέντα γι’ αυτά στα γράμματα που στέλνει στην πατρίδα του.

Το «Αναστάσιμο τραπέζι» με εξόργισε για το παράλογο έθιμο της burnesha που επικρατεί ακόμη και σήμερα σε ορεινά χωριά της Αλβανίας όμως η αφηγηματική δεινότητα του συγγραφέα μαλάκωσε τον θυμό μου και μου έδειξε με όμορφο τρόπο τη χαρούμενη και φωτεινή πλευρά της ζωής. Το «Δούλι» μου έδειξε πως όσο κι αν θες να κάνεις πράγματα «κατά πώς πρέπει» θα υπάρχει πάντα τρόπος να έρθει στο φως αυτό που έπρεπε να κρυφτεί βαθιά μες στην ψυχή και στο παρελθόν!


«Το άλλο ρούχο του φόβου» είναι μια συλλογή μικρών και μεγαλύτερων κειμένων, με ποικίλα εκφραστικά και περιγραφικά μέσα, που θα κρατήσουν ιδανική συντροφιά σε όσους θέλουν συνοπτικές περιγραφές για να βουτάνε μέσα σε αυτές και να κρύβονται από όσα τους κυνηγάνε και τους αγχώνουν.




Τετάρτη 25 Απριλίου 2018

Fractal/ Ο Αλέξανδρος Κεφαλάς στο εργαστήρι του συγγραφεά



Η δεύτερη συλλογή διηγημάτων του Αλέξανδρου Κεφαλά «Το άλλο ρούχο του φόβου» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λέμβος κι αποτελείται από τριάντα έξι αφηγηματικές μικρό-γραφίες. Αφηγήσεις καθημερινές, κάποτε σουρεαλιστικές,  αποδίδονται με μια  λογοτεχνική μονοκοντυλιά κι έναν ωμό στα όρια του κυνικού ρεαλισμού. 

«Το άλλο ρούχο του φόβου» θέλω να πιστεύω πως αποκαλύπτει τα πρόσωπα πίσω από τις μάσκες, τους καλά κρυμμένους φόβους μας ίσως…

Το τελευταίο μου βιβλίο αποτελεί τη δεύτερη κατά σειρά συλλογή διηγημάτων μου. Πολύ φοβάμαι πως άρχισα ανορθόδοξα, καθώς οι περισσότεροι ομότεχνοι ξεκινούν με το διήγημα και καταλήγουν στο μυθιστόρημα. Εγώ τα έκανα μάλλον αντίστροφα… Συγγραφικά, λοιπόν,  καταπιάστηκα αρχικά με το ιστορικό  (Η Αγγλίδα Κυρία, εκδόσεις Διόπτρα 2007/ Γλυκό Κυδώνι, εκδόσεις Τσουκάτου 2013) και σύγχρονο (Επικίνδυνες Συνδέσεις, εκδόσεις Άπαρσις 2011) μυθιστόρημα κι αργότερα με το διήγημα (Νυχτερινός Διαβάτης, εκδόσεις Λέμβος 2014). Όπως αναφέρω και στο προλογικό σημείωμα της συλλογής εμείς, οι δημιουργοί του λόγου, αν κι έχουμε γνώση, εμπειρική ή επιστημονική, των ειδών με τα οποία ασχολούμαστε, σπάνια σκοντάφτουμε σε λεπτομέρειες, όπως ο αριθμός των λέξεων, των σελίδων ή ακόμα και το είδος.  Αυτό νομίζω που μετρά κι έχει αξία είναι η αρτιότητα του τελικού αποτελέσματος, ανεξάρτητα από το μέγεθος ή τη μορφή.



Το άλλο ρούχο του φόβου δημιουργήθηκε από σκόρπιες σκέψεις, εικόνες και σημειώσεις, που περίμεναν υπομονετικά στα σημειωματάριά μου και δεν μπορούσαν να βρουν τη θέση τους στα πιο εκτενή μυθιστορήματα – που χρειάζονται άλλες μεθόδους σύνθεσης, πιο χρονοβόρες, και άλλου είδους μαεστρία –  ή την ποίηση, που έχει κι αυτή τους δικούς της κώδικες δημιουργίας. Η αφηγηματική «μικρογραφία», όπως προτιμώ να καλώ το νέο αυτό είδος, δίνει μια δημιουργική και ανανεωτική διέξοδο στον συγγραφέα, καθώς μπορεί με πιο συμπυκνωμένο τρόπο και σε σύντομο διάστημα, χωρίς αυτό να αφαιρεί κάτι από την ποιότητα της γραφής του ή τα χαρακτηριστικά  του προσωπικού του ύφους, να αποδώσει ολοκληρωμένα μέσα σε λίγες γραμμές ή μερικές παραγράφους ένα μικρό λογοτεχνικό επεισόδιο, μια ιστορία. Η καίρια αφήγηση, η οικονομία, η δημιουργία πειστικών χαρακτήρων και ολοκληρωμένης πλοκής στο μικρό αφήγημα δεν είναι κάτι εύκολο, κι ας φαντάζει έτσι στον αναγνώστη. Χρειάζεται βαθιά προσωπική διεργασία στη σύλληψη αλλά και την επεξεργασία του θέματος, προκειμένου να αποδοθεί με μια συγγραφική «μονοκοντυλιά».


Θεματογραφικά τα διηγήματα μου είναι αρκετά ‘ουμανιστικά’ για να δανειστώ έναν όρο από την επιστήμη που χρόνια υπηρετώ. Πλην ελάχιστων εξαιρέσεων στην πλειονότητά τους κινούνται στο αγαπημένο μου είδος του κοινωνικού ρεαλισμού. Άνθρωποι από όλες τις κοινωνικές βαθμίδες της κοινωνίας παρελαύνουν στις σελίδες του βιβλίου χαρίζοντας μας σκηνές οικείες κι εν δυνάμει αληθινές. Κοινός τόπος οι μύχιες, υποδόριες δυναμικές και συγκρούσεις που ο καθένας και η καθεμία από τους ήρωες/ηρωίδες μου προσπαθούν να διαχειριστούν σε μια συνήθως άχαρη καθημερινότητα. Το βαθύτερο είναι τους παλεύει αδιάκοπα με ένα κακοσχεδιασμένο φαίνεσθαι αποκαλύπτοντας μας φευγαλέες μας διεισδυτικές, θέλω να πιστεύω, ματιές του κόσμου που μας περιβάλλει και της παναθρώπινης πολυδαίδαλης ψυχοσύνθεσης. Τίποτα δεν είναι τυχαίο στις ιστορίες, ο τόπος, ο χρόνος, το παρελθόν, η σκηνογραφική προσέγγιση των επεισοδίων, όλα καλά μελετημένα με συμβολική ενίοτε χροιά, εξυπηρετούν τον αρχικό σκοπό μου που  δεν είναι άλλος από την δια της πένας ‘απογύμνωση’ του ανθρώπου. Ανηλεής απέναντι στην υποκρισία και τη γελοιότητα, στοργικός απέναντι στην αλήθεια του καθενός προσεγγίζω τους χαρακτήρες μου και τους δίνω πνοή μέσα σε μια παράγραφο ή σε μερικές σελίδες. Μαγικό, δε νομίζετε;

Ο Αλέξανδρος Κεφαλάς γεννήθηκε και ζει στα Εξάρχεια. Είναι απόφοιτος του Αμερικάνικου Κολεγίου της Ελλάδας και πτυχιούχος ιστορικός τέχνης. Στο παρελθόν εργάσθηκε ως επιμελητής έκθεσης σε γκαλερί των Αθηνών, ενώ από το 2008 ασχολείται με τη διδασκαλία της ιστορίας της τέχνης. Το 2012 συνεργάσθηκε με το λογοτεχνικό fanzin Αστυδρόμος και είναι μόνιμος συνεργάτης του ποιητικού free press  Ποιητές χωρίς Ποιήματα. Υπήρξε υπεύθυνος λογοτεχνικής αξιολόγησης στις εκδόσεις Λέμβος και υπεύθυνος της σειράς Μικρά Βιογραφικά. Στα ελληνικά γράμματα εμφανίστηκε το 2007. Έχει γράψει και εκδώσει ιστορικό και σύγχρονο μυθιστόρημα, δύο συλλογές διηγημάτων και μια ποιητική συλλογή που κυκλοφόρησε το 2013 από τις εκδόσεις Οδός Πανός. Συνεργάζεται με το τοβιβλίο.net και διατηρεί μόνιμη στήλη στο Culternow.gr για το βιβλίο.

Πηγή: http://fractalart.gr/alexandros-kefalas-ergastiri/

Σάββατο 6 Ιανουαρίου 2018

Ο Αλέξανδρος Κεφαλάς μας ξεναγεί στο σπίτι του και στο «Άλλο Ρούχο του Φόβου»

Γράφει ο Χρήστος Δασκαλάκης



Ανάμεσα στα πολλά πράγματα που αγαπώ στην Αθήνα, είναι και οι βόλτες μου στις γειτονιές της. Αδυναμία μου, η δική μου γειτονιά, τα Εξάρχεια. Εδώ που ανακαλύπτω μικρά βιβλιοπωλεία, εδώ που φωτογραφίζω όμορφες γωνιές της, εδώ που συναντώ φίλους, εδώ που γράφω τα βιβλία μου. Εδώ συναντώ καλλιτέχνες που αγαπώ, λογοτέχνες που θαυμάζω, ανθρώπους που συνεχίζουν να κάνουν αυτήν τη γειτονιά ζωντανή, δημιουργική, άκρως καλλιτεχνική και ελπιδοφόρα.


Εδώ συνάντησα και τον Αλέξανδρο Κεφαλά, στο όμορφο διαμέρισμα του στην Τοσίτσα, με αφορμή το καινούριο του βιβλίο, «Το Άλλο Ρούχο του Φόβου» που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Λέμβος.




Ένα βιβλίο που διάβασα δύο φορές, και θα χρειαστεί να το διαβάσω τουλάχιστον μία ακόμα, γιατί η πένα του Αλέξανδρου έχει τη μαγική ικανότητα να σου αποκαλύπτει κάτι διαφορετικό κάθε φορά που διαβάζεις τις λέξεις του.

Μια συλλογή διηγημάτων που ξεκινούν από το μέγεθος μιας παραγράφου και ξεδιπλώνονται σιγά σιγά τόσο σε μέγεθος όσο και σε νοήματα.

Ο καφές μας σερβιρίστηκε, η ξενάγηση ολοκληρώθηκε, τα πρώτα νέα ειπώθηκαν, και τώρα, ήρθε η ώρα να εστιάσουμε στον σκοπό της επίσκεψης. Στο άλλο ρούχο του φόβου…

Ποια είναι η δική σου προσωπική φοβία;

Μικρός φοβόμουν τον θάνατο. Δεν μπορούσα να συμφιλιωθώ με την ανυπαρξία. Ήταν κάτι που ο παιδικός κι εφηβικός μου, έπειτα, νους δεν μπορούσε να συλλάβει. Σήμερα, ενήλικας πια, φοβάμαι μήπως πεθάνω χωρίς να έχω ζήσει όσα θα ήθελα να ζήσω.

Βοηθάει η συγγραφή να αποβάλουμε ή να δουλέψουμε κομμάτια του εαυτού μας που δεν μας αρέσουν;

Αν έχεις το γνώθι σαυτόν ναι. Εννοώ αν ξέρεις τις αδυναμίες, τα πάθη σου μπορεί και να λειτουργήσει σαν ψυχοθεραπεία. Άλλωστε μέσα στους ήρωες μας βάζουμε και κάτι από τους εαυτούς μας οπότε βοηθά να βλέπεις πιθανά σενάρια κι εναλλακτικές.




Τι είδους λύτρωση νιώθεις εσύ στο τέλος κάθε ιστορίας σου;
Σχεδόν πάντα σε όλες τις ιστορίες μου, είτε πρόκειται για μυθιστόρημα είτε για διήγημα, επέρχεται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο η κάθαρση. Κάθαρση για τους χαρακτήρες, λύτρωση και για τον δημιουργό καθώς μόνο τότε ηρεμείς και είσαι έτοιμος για το επόμενο βήμα. Ξέρεις, δεν μπορώ να γράψω εύκολα κάτι νέο αν δεν έχει προηγουμένως εκδοθεί ένα βιβλίο.

Ποιο καινούριο κομμάτι του εαυτού σου μπορεί να ανακαλύψει κανείς στην καινούργια σου συλλογή;

«Υπάρχω» με διάφορες μορφές σε αρκετά εξ αυτών αλλά θα σταθώ στο τελευταίο της συλλογής που τιτλοφορείται «Μετά το πάρτι». Πρόκειται για ένα γλυκόπικρο, μάλλον, διήγημα που έχει να κάνει με την παιδικότητα μας και την άδολη χωρίς προκαταλήψεις ευχαρίστηση που αντλούσαμε καθημερινά ως παιδιά.

Μένεις πιστός στο αστικό τοπίο. Τι είναι αυτό όμως που εσύ θα ήθελες να εξαφανίσεις άμεσα στην καθημερινή σου ζωή μέσα σε αυτό;

Αναπόφευκτα… Γεννήθηκα και μεγάλωσε σε μια πόλη. Αν γεννιόμουν σε κάποιο χωριό ή σε κάποιο νησί οι εικόνες που θα κουβάλαγα και θα αποτύπωνα στα γραπτά μου θα ήταν διαφορετικές σίγουρα. Υπάρχουν υποδόριες συγκρούσεις σε μια πόλη που δεν είναι πάντα ορατές. Επίσης η αγένεια και η αδιαφορία των γειτόνων με ενοχλεί τρομερά.


Εξάρχεια. Ζεις και αγαπάς αυτήν τη γειτονιά. Ποιο κομμάτι της κουβαλάς στα γραπτά σου;
Στις τελευταίας δύο συλλογές διηγημάτων μου νομίζω με συνοδεύει ένα μεγάλο μέρος τους. Γεννήθηκα στην περιοχή, οι παππούδες μου ζούσαν στην ίδια γειτονιά από τη δεκαετία του 50, απρόσκλητες κι αυτόματα καμιά φορά μου έρχονται εικόνες περασμένων δεκαετιών μα και σύγχρονες του κέντρου σαν πηγή έμπνευσης. Δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά…

Στην καινούργια σου συλλογή διέκρινα μια ευαισθησία και μια τρυφερότητα πολύ καλά καλυμμένη. Ισχύει; Φοβάσαι να εκτεθείς ή αφήνεις τον αναγνώστη να σε ανακαλύψει μόνος του;

Η αλήθεια είναι πως δεν μπορείς να κρυφτείς από έναν καλό αναγνώστη. Το ίδιο το έργο μας αποκαλύπτει συχνά πολλά περισσότερα απ’ όσα θα θέλαμε να πούμε. Δε φοβάμαι την έκθεση, αν το έκανα δε θα έγραφα… Απλά μάλλον δεν είμαι ιδιαίτερα διαχυτικός με όσους 
δε γνωρίζω καλά.


Αγαπάς τις μινιατούρες σου, το ίδιο όσο σε αυτήν τη συλλογή αγαπάς τη μικρή φόρμα. Ποια ένωση υπάρχει μεταξύ αυτή των δυο; Μίλησε μου για την ιδιότητα του συλλέκτη.

Ναι! Ήταν ένα από τα χόμπι μου στο παρελθόν. Γενικά συλλέγω διάφορα. Από παιδί, λοιπόν, μου άρεσε ψυχαναγκαστικά σχεδόν με κάθε λεπτομέρεια να δημιουργώ τους ‘δικούς’ μου κόσμους. Κάπως έτσι και στα μικρά μου διηγήματα προσπαθώ να στήνω, τέλεια ει δυνατόν, τα σκηνικά των ιστοριών μου.

Αυτό που μου έχει κάνει εντύπωση από την αρχή της ανακάλυψης του έργου σου, είναι ο υπέροχος χειρισμός της γλώσσας. Θα ήθελες να μεταφέρεις αυτή σου τη γνώση για την ελληνική γλώσσα και τη λογοτεχνία σε υποψήφιους σπουδαστές;

Για όσους δε το γνωρίζουν είμαι καθηγητής ιστορίας τέχνης σε κάποια σχολή, συνεπώς η επαφή με νέους ανθρώπους και η μεταλαμπάδευση γνώσεων είναι κάτι που αγαπώ και κάνω. Θα ήθελα να γίνει και με τη συγγραφή μέσα από κάποιο σεμινάριο δημιουργικής γραφής και το συζητάω ήδη.

Τι ρόλο παίζουν οι αναγνώστες σου για εσένα; Τι ρόλο παίζει η αποδοχή για έναν συγγραφέα;

Η αποδοχή για κάθε καλλιτέχνη είναι μια ηθική ικανοποίηση δε θα το αρνηθώ και φυσικά δε με πειράζει η κριτική, την επιζητώ. Οι αναγνώστες είναι σημαντικοί αλλιώς δε θα είχαμε την ανάγκη να επικοινωνήσουμε το έργο μας, θα έμενε στο συρτάρι. Δεν πρέπει να απαξιώνει ο δημιουργός το κοινό. Δεν πρέπει να χάνει το στοιχείο της επαφής αλλιώς το έργο του γίνεται κάτι ξένο και δυσπρόσιτο που δεν αφορά τελικά κανέναν.


Ποιο απ’ όλα τα διηγήματα αυτής της συλλογής θα αφιερώνεις στον σημερινό Έλληνα, και γιατί;

Όλα λίγο πολύ αποκαλύπτουν παθογένειες του «νεοελληνισμού» μας. Νομίζω πως το ομότιτλο «Το άλλο ρούχο του φόβου» που πραγματεύεται κάπως χιτσκοκικά την υποκρισία και τις φοβίες ενός πλανημένου «εγώ» θα ήταν ιδανικό για αφιέρωση…

Το προσωπικό αγαπημένο μου διήγημα είναι στο τέλος του βιβλίου. Μια νότα νοσταλγίας και αναθεώρησης. Είναι τελικά η αθωότητα, το «όνειρο» και η παιδική μας πλευρά, το μέσο για να πλησιάσουμε λίγο περισσότερο τη γαλήνη και την ισορροπία που έχουμε τόσο στερηθεί στην καθημερινότητα μας;

Ναι το πιστεύω, δεν ονομάστηκαν τυχαία άλλωστε «τα χρόνια της αθωότητας». Τα παιδιά είναι σαν σπίτια δίχως φράχτες με ανοιχτά παράθυρα και πόρτες ξεκλείδωτες. Όσο μεγαλώνουμε υψώνουμε γύρω μας τείχη χάνοντας τη θέα του κόσμου μας…


«Το άλλο Ρούχο του Φόβου» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λέμβος, τις οποίες και ευχαριστούμε για την προσφορά των αντιτύπων. Ευχαριστούμε τέλος τον συγγραφέα Αλέξανδρο Κεφαλά για τη συνομιλία και τη ζεστή φιλοξενία στο χώρο του.

Πηγή: http://www.debop.gr/deBlog/interviews/o-aleksandros-kefalas-mas-ksenagei-sto-spiti-tou-kai-sto-allo-rouxo-tou-fovou